[…]
Έπρεπε να φτάσεις μέχρι το κατώφλι μου,
για να θυμηθώ το όνομα σου,
τις σιωπηλές θυελλώδεις κραυγές
του υπερπληθυσμού των νυχτολούλουδων
που ξαγρυπνούν για λίγες σταγόνες
από τη βουβή υγρασία
των σκουληκιών που συνουσιάζονται,
τις τρυφερές ορμές σου,
το στήθος σου που οδηγεί τον άνεμο
κάπου έξω από το παράθυρό μου,
ακριβώς απέναντι από το μπλε σπίτι,
το σπίτι του κύριου Ξ, του ξωτικού […]

[…]
Just when you found my doorstep
I remembered your name
and the silent stormy screams
of the overcrowding night flowers
awaken for a little moisture from
the dumb drops of copulating worms,
the tender impulses of yours,
your chest that leads the wind
somewhere outside my window,
directly opposite the blue house,
the home of Mr. X, the elf […]